Laos

Voordat we uit Nederland vertrokken was Laos één van de meest onbekende bestemmingen. Je hoort van weinig mensen dat ze er zijn geweest. Ik wist daarom ook niet goed wat ik kon verwachten, maar tijdens het reizen in Thailand hoorden we van veel mensen hele goede verhalen. Ik was daarom ook erg benieuwd naar hoe het zou zijn. Zaterdagavond hebben we Thailand verlaten en hebben we een nachtbus naar Vientiane genomen, de hoofdstad van Laos.

De nachtbus bleek een minivan te zijn, maar gelukkig zaten we maar met zijn 3en in de bus, dus had iedereen 3 stoelen voor zichzelf en konden we gestrekt liggen. We konden dan ook redelijk slapen onderweg. Rond half 6 de volgende ochtend kwamen we bij de grensovergang aan. Nadat we het visum geregeld hadden, konden we dan rond 8 uur eindelijk Laos inrijden. Als eerst zijn we naar Vientiane gegaan, de hoofdstad van Laos. Er wonen maar 400.000 mensen, dus het is geen hele grote stad. De sfeer was meteen totaal anders dan in Thailand. De mensen zijn erg relaxed en vriendelijk. Je ziet ook heel goed de Franse invloeden terug van het koloniale tijdperk. Er zijn mooie grote straten met Franse namen en je ziet veel rotondes. Er staat zelfs een Arc de Triomphe. Op elke hoek van de straat is ook een echte Franse bakkerij met heerlijke broodjes en croissantjes. Af en toe zie je zelfs een jeu de boules veldje. Het centrum is niet erg groot en alles is dus goed bij voet te doen. Laos is net als Thailand ook boeddhistisch, dus staan er overal door de stad tempels en andere Boeddhistische bouwwerken. Op maandag zijn we naar het Boeddha Park geweest. Dit is een grasveld vol met Boeddhistische en Hindoeïstische beelden. Sommigen waren erg grappig en anderen juist heel vreemd, maar het was leuk om eens wat andere soorten Boeddha’s te zien. We moesten in Vientiane ook nog een Vietnamees visum regelen, dus zijn we meteen na aankomst naar de ambassade geweest. Die was helaas op zondag gesloten, dus zijn we maandag weer teruggegaan. Het bleek niet mogelijk om het visum dezelfde dag nog te krijgen, dus moesten we een extra dagje blijven. We zouden het visum dinsdag om 5 uur op kunnen halen, maar op tijd zijn kennen ze hier niet. Rond 5 uur zat de hele ambassade vol met backpackers die allemaal een bus of vlucht moesten halen. Rond kwart over 6 hadden we dan eindelijk ons visum en waren we ook nog op tijd voor de nachtbus richting Luang Prabang.

De wegen in Laos zijn erg slecht. Sommige stukken zijn niet eens geasfalteerd en om de paar honderd meter zit wel een groot gat in de weg. We hadden gelukkig een soort bed, dus we konden desondanks redelijk slapen. ’s Ochtendsvroeg kwamen we in Luang Prabang aan. Het ligt iets meer dan 200 kilometer ten noorden van Vientiane, maar het duurt bijna 10 met de bus om er te komen. Luang Prabang was vroeger de hoofdstad van Laos en ligt aan de Mekong rivier. De omgeving is erg mooi en veel groener en bergachtiger dan Vientiane. De rivier ligt om de stad heen, wat een heel mooi uitzicht geeft. Het is een erg leuk en gezellig stadje en ook wat meer toeristisch dan Vientiane. Er zijn heel veel leuke restaurantje in de hoofdstraat en langs de rivier. ’s Avonds is er ook een markt met veel leuke souvenirs. We hebben de eerste dag daar een heuvel beklommen die uitzicht geeft over de stad en we hebben een boottochtje op de rivier gedaan naar een kleine grot. De volgende dag zijn we naar de Kuang Si watervallen geweest. Ondanks dat het dry season is, was het prachtig. Het water was helderblauw en de omgeving met het regenwoud was sprookjesachtig mooi. Het heeft wat weg van Plitvice in Kraotië, maar dan in de jungle. De hoge waterval aan het begin was vooral erg mooi. De Aziatische mannen vonden ons daarentegen een stuk interessanter dan de waterval en draaiden zich allemaal spontaan om om ons te fotograferen. We hebben daar ook nog een hike naar de top van de waterval gedaan. Het was een heel steil zanderig weggetje en we waren een beetje bang dat we die weg ook terug zouden moeten, maar gelukkig was er aan de andere kant ook nog een pad met gewone traptreden. Vanaf de bovenkant van de waterval had je een prachtig uitzicht over het dal. We hebben ook nog even in de waterval gezwommen, want het is elke dag nog steeds rond de 35 graden. Die avond hebben we bij een heel leuk restaurantje aan de overkant van de rivier gegeten. Om daar te komen moet je eerst een houten brug over, die er alleen in het droge seizoen staat.

De volgende dag zijn we alweer verder gereisd. De volgende bestemming was Hanoi in Vietnam, alleen is het nog niet zo makkelijk om dat over land te bereiken. Het is in totaal maar ongeveer 800 kilometer, maar met een directe bus doe je er rond de 24 uur over. Bij reizigers staat deze busrit bekend als de ‘busride from hell’. Dit komt onder andere doordat het nog wel eens langer dan 24 uur wil duren, soms tot wel 36 uur! Daarnaast is er vaak geen wc in de bus en wordt er niet regelmatig gestopt en al helemaal niet bij normale wc’s. Verder is de weg erg slecht en dwars door de bergen, dus slapen is ook erg lastig. Bovendien is er vaak maar 1 chauffeur voor de hele rit, die dan ook vaak onder de drugs zit om de rit vol te houden. We hadden dus maar besloten om de reis in 2en te delen en 2x een dagbus te nemen met als tussenstop Sam Neua. We hoorden dat er alleen local bussen gingen, dus we waren benieuwd wat we moesten verwachten. Rond 8 uur stonden we op het busstation in Luang Prabang. Daar stond een 25 personenbus klaar, die er van binnen prima uitzag. De stoelen waren goed en de chauffeur zag er betrouwbaar uit. De bus zat vol locals en een paar andere reizigers. Gedurende de reis kwamen er steeds meer mensen bij, zelfs totdat er 32 mensen in de bus zaten met maar 28 stoelen. De locals waren allemaal erg aardig en grappig, dus het was goed gezelschap. De busrit is dwars door de bergen, dus er is geen kilometer weg recht. Daarnaast is de kwaliteit van de weg erg slecht, waardoor het een 17 uur durende achtbaanrit was. Een boek lezen of een serie kijken, zat er dan ook niet in. Gelukkig werd er de hele weg keihard hele slechte Aziatische karaoke gedraaid, zodat je zelfs geen muziek kon luisteren. De Laotianen hebben ook hele andere fatsoensnormen dan wij. Zo is het heel gebruikelijk om in het openbaar te roggelen, te tuffen en te boeren. Daarnaast gaan hun telefoons continu af en vinden ze het dan leuk om het hele deuntje af te luisteren voordat ze opnemen. Daarna beginnen ze dan keihard in de telefoon te schreeuwen, vooral als de andere mensen net slapen. Na een uur rijden stopte de bus al en stonden alle locals ineens buiten. Wij hadden geen idee wat er aan de hand is, maar het schijnt gebruikelijk te zijn om een uur na vertrek een plaspauze te houden. Daarnaast maakt de bus ook tussenstops om te eten, maar hier wordt niks over gezegd dus je moet wel goed opletten. Ondanks dit alles was de busrit verre van vervelend. Het uitzicht vanuit de bus was prachtig en je ziet zo een stuk meer van het echte Laos. We zijn langs tientallen kleine dorpjes gereden en we konden zo zien hoe de gewone Laotianen leven. In Laos lijkt tijd ook helemaal niet te bestaan en het voelde dan ook totaal niet als een lange rit. Er gebeurde onderweg ook genoeg om niet verveeld te raken. In de bus hebben we ook de andere Westerse reizigers beter leren kennen en hebben we besloten om samen de reis naar Hanoi te maken. Deze route naar Hanoi is niet erg gebruikelijk bij reizigers en daarom niet erg toeristisch en het was daarom fijn om wat medestanders te hebben. Rond half 11 kwamen we in Sam Neua aan en wat meteen opviel was de grote weersverandering, het is daar bijna 20 graden koeler dan we tot nu toe gewend waren. Dat was opzich wel even lekker, want de lucht voelt een stuk schoner en frisser aan.

(Pap en mam misschien is het verstandig als jullie dit stukje overslaan.)
De volgende dag zijn we met de 2 Denen en het Amerikaanse meisje dat we in de bus hadden ontmoet in Vieng Xai naar de grotten geweest. Vieng Xai is ongeveer een uurtje vanaf Sam Neua, dus hadden we een tuktuk gevraagd om ons te brengen. Het duurde even voordat hij hem aan de praat kreeg, maar na wat gesleutel deed hij het dan. Het was een stuk kouder in Sam Neua en het was ook de eerste keer dat we regen hadden sinds dat we vertrokken zijn. Na een half uurtje rijden deed de versnellingsbak het ineens niet meer, net toen we de berg op aan het gaan waren. Tot slot van ramp begaf de voetrem het tegelijkertijd ook en de handrem deed het waarschijnlijk sowieso al niet. Door de regen en olie op de weg begonnen we daardoor ineens achteruit te rollen, zonder remmen! De chauffeur probeerde af te remmen door achteruit bochten te maken, maar dat werkte eerder averechts want de tuktuk begon zijn evenwicht te verliezen. We reden recht op een bocht en een klein ravijn af, waardoor hij genoodzaakt was de tuktuk tegen de rotswand te parkeren. We reden waarschijnlijk nog geen 30 kilometer per uur, maar het was een behoorlijke klap. Gelukkig was iedereen ongedeerd, maar we werden wel weer even met beide benen op de grond gezet. In het begin verbaas je je nog over de staat van de tuktuks, maar na een tijdje went dat ook. Nu weten we in ieder geval weer dat we toch iets beter moeten kijken in wat voor wagentje we stappen. Een andere tuktuk bracht ons uiteindelijk naar Vieng Xai. Hier zijn de grotten waar de militaire basis zich gevestigd had gedurende de Vietnamoorlog. Bijna niemand weet dat in Laos ook hevige gevechten zijn geweest en de oorlog staat dan ook bekend als de ‘secret war’. Laos is zelfs het meest gebombardeerde land ter wereld! Het was heel interessant om daar rond te kijken en te horen over de geschiedenis. Ze hebben daar 9 jaar lang met 20.000 mensen in die grotten geleefd, terwijl ze elke dag door de Amerikanen gebombardeerd werden. Tot op de dag van vandaag overlijdt gemiddeld nog 1 iemand per dag aan niet ontplofte bommen uit die oorlog. Het verbaasde me dan ook dat de Laotianen totaal geen rancune lijken te hebben tegenover Westerse toeristen en dan vooral de Amerikanen, want de oorlog is pas 40 jaar geleden afgelopen.

De volgende dag hebben we de reis naar Vietnam gemaakt. Het was weer een local bus en weer een hele belevenis. Er zat nu een groep mannen die elkaar leken te kennen in de bus. Gedurende de rit werden overal pakketjes opgehaald en weggebracht en werd mensen langs de kant van de weg soms geld gegeven of geld van ontvangen. De bus werkt dus ook als een soort postbode. Het was heel interessant om te zien hoe dat systeem precies werkt, want iedereen stond precies op de goede tijd langs de kant van de weg. Ze zaten onderweg ook allemaal opium te roken, inclusief de chauffeur. De rit was dit keer nog mooier dan die van Luang Prabang naar Sam Neua. Doordat het er iets koeler is en meer regent, is het een stuk groener. Het was een prachtig berglandschap met in het dal overal rijstvelden. Rond 12 uur kwamen we bij de grensovergang met Vietnam aan. Zonder problemen kwamen we door de douane, maar toen we wegreden was de halve bus ineens leeg. De lokale mannen uit onze bus stonden buiten in een rijtje opgesteld bij een Vietnamese militair. Wij dachten dat ze waarschijnlijk geen geldige papieren hadden of dat de opiumpijp misschien was ontdekt, maar toen we even later ergens aan het lunchen waren, kwamen ze allemaal opeens weer aangelopen. Na de lunch reden we dan eindelijk Vietnam in, op naar een nieuw avontuur!

xx suus