Argentinië

Weer een nieuw werelddeel, dit keer Zuid-Amerika! Twee derde van de reis zit er nu alweer op en het einde begint langzaam in zicht te komen. Zuid-Amerika betekent ook weer een nieuwe cultuur, ander eten en vooral nieuwe talen, want Engels wordt hier maar amper gesproken. Als eerst zijn we ongeveer een maand in Argentinië geweest met als startpunt Buenos Aires.

De reis van San Francisco naar Buenos Aires was een behoorlijk lange. Tegen middernacht stonden we al op het vliegveld in San Francisco. Rond 5 uur konden we eindelijk inchecken voor de eerste vlucht naar San Salvador. Daar moesten we overstappen op een vlucht naar Lima en vanuit daar vlogen we dan eindelijk naar Buenos Aires. We landden rond half 5 ’s ochtends, dus niet erg ideaal. Gelukkig stond er al een taxi op ons te wachten om ons naar het huis van de zus van Elise te brengen. Tegen 6en stonden we bij haar voor de deur. We waren behoorlijk gaar van de reis, dus we moesten eerst even een beetje bijkomen. Elise’s zus, Margreet, woont nu voor 2 jaar in Buenos Aires. Samen met haar vriend Sibren hebben ze een heel leuk huisje in de wijk Palermo. Rond 11 uur zijn we ergens even wat wezen drinken. De rest van de dag hebben we wat bijgeslapen en wat uitgerust. ’s Avonds stond er een heerlijk bord hutspot voor ons klaar, dus voelde we ons meteen helemaal thuis. Na het eten hebben we nog even wat foto’s van onze reis bekeken en wat bij gekletst. De volgende middag moest Nederland weer voetballen en zijn we naar de Nederlandse kroeg op de hoek gegaan. Het was wel even wennen om ineens in een kroeg met allemaal Nederlanders te staan, maar wel erg leuk om daar het WK te kijken. Na de wedstrijd zijn we nog even de stad in geweest en hebben we onder andere de Japanse tuinen en de begraafplaats in Recoleta bezocht. De begraafplaats is erg bijzonder, omdat alle graven hele bouwwerken zijn. Je ziet de kisten daar dan door de raampjes inliggen. Het ziet er af en toe behoorlijk luguber uit, omdat de graven niet erg goed worden onderhouden en soms de bovenkant van de kist gewoon open is. Je wilt daar dus ’s avonds zeker niet rondlopen. Op donderdagochtend hebben we een Spaanse les gehad. Dat was ook wel hard nodig, want in Argentinië spreekt niemand Engels. Ik heb gelukkig al een cursusje Spaans gedaan, waardoor ik al een klein beetje Spaans kan, maar het was goed om het weer even op te halen. We hadden een privéles dus dat was erg leuk. Je krijgt meteen zin om goed Spaans te leren. ’s Middags zijn Elise en ik de stad weer ingegaan. Nu zijn we naar de Kathedraal en Casa Rosada geweest en hebben we in de wijken San Telmo en La Boca rondgelopen. De stad doet me erg aan Milaan denken. Je ziet dan ook overal veel Italiaanse invloeden in de architectuur. La Boca is een wijk met allemaal gekleurde huisjes. Het is leuk om even te zien, maar wel erg toeristisch en ook behoorlijk gevaarlijk na zonsondergang. Het is nu winter in Argentinië, dus er zijn bijna geen toeristen in de stad te zien. Het is ook redelijk frisjes, maar als de zon schijnt is het heerlijk. Die avond hebben we meegedaan met een lesje crossfit, want sporten is er op deze reis nog niet echt van gekomen. Het was wel lekker om even te sporten, alhoewel de dagen daarna wat minder prettig waren, vooral het traplopen. Na het sporten zijn we nog heerlijk uit eten geweest. De Argentijnen eten erg laat, vaak pas na 10en, dus als je uit eten wilt kan dat pas vanaf een uur of 9. Voor mij was dat wel behoorlijk wennen, want om half 12 kregen we pas het hoofdgerecht. Dat is toch wel even wat anders dan om 6 uur eten. Ze leven hier ook veel meer ’s nachts en overdag houden ze vaak siësta.

De volgende dag wilden we de stad weer ingaan, maar net op het moment dat we de deur uitliepen, stootte Elise keihard haar hoofd tegen een brandbluskastje. Het bloed stroomde meteen over haar hoofd en het zag er daardoor behoorlijk heftig uit. Gelukkig is haar zus arts, dus die wist meteen wat te doen. Achteraf viel de wond wel mee en zat er een klein gaatje. De schrik zat er alleen even behoorlijk in, dus anderhalf uur later konden we dan alsnog vertrekken. We hebben even lekker op het terras in de zon gezeten en wat gegeten en gedronken. We gingen met de auto en het verkeer is hier weer een behoorlijke belevenis. Waar het in Azië vaak een georganiseerde chaos was, is het hier gewoon chaos op goed geluk. Er zijn wel regels, maar niemand houdt zich eraan. Als er 2 banen op de weg zijn getekend, betekent dat niet dat je niet met zijn 3en naast elkaar kan rijden. Bij kruispunten rijden ze gewoon op goed geluk door en hopen dat als er iemand van de zijkant komt dat die maar stopt. We hebben dan ook al een aantal keer gehad dat er iemand ineens vol op de rem moest en ze elkaar op een haar na misten. In plaats van elkaar kapot te schelden, beginnen ze dan te lachen. Echt heel bijzonder. Voetgangers hebben hier totaal geen rechten en niemand wijkt voor ze uit. Een zebrapad zegt dus niet dat je voorrang hebt en een groen stoplicht al helemaal niet. Parkeren is ook erg bijzonder om te zien. Alle auto’s staan op minder dan 10 cm afstand van elkaar. Je vraagt je af hoe ze zo dicht tegen elkaar gekregen hebben en vooral hoe ze er weer uit gaan komen. Nou dat is heel simpel: je geeft je achterligger een zetje naar achter en je voorganger een zetje naar voren en dan kan je eruit. Het is hier de normaalste zaak van de wereld om een andere auto even een tikje te geven. Alle auto’s zitten dan ook onder de deuken, maar niemand lijkt zich daar druk om te maken. Wat nog meer opvalt als je door de stad loopt, is dat je overal rijtjes mensen op de stoep ziet staan. Argentijnen zijn wereldkampioen rijtjes maken en niet alleen als ze op de bus wachten. Als er 2 mensen bewust (of onbewust) achter elkaar gaan staan, heb je binnen een paar minuten een lange rij. Als iemand dan niet in de rij gaat staan, maar gewoon naar binnenloopt, worden ze allemaal boos. Het is een heel grappig fenomeen om te zien, vooral als de rij ineens opbreekt om wat voor reden dan ook. Dan zie je ze allemaal verbaast rondkijken en weten ze niet wat ze moeten doen. Vaak heeft het ook helemaal geen zin om een rij te maken, maar automatisch doen ze het toch.

Uruguay
Op zaterdag hebben we onze rugzak gepakt voor een weekendtripje naar Uruguay. Vanaf Buenos Aires is het maar een uurtje varen met de boot. Als eerst zijn Elise en ik naar Colonia de Sacramento gegaan. Dat is een oud koloniaal vestingstadje met mooie oude gekleurde huisjes en leuke straatjes. Daar hebben we wat rondgelopen en bij een gezellig restaurantje geluncht. Aan het einde van de middag hebben we de bus naar Carmelo genomen waar we Magreet en Sibren weer hebben ontmoet. Daar zijn we samen uit eten geweest en hebben we wat spelletjes gedaan. De volgende ochtend zijn we naar het stadje gelopen en hebben we ergens koffie gedronken. Er was niet zo veel te beleven, aangezien het zondag was. Rond het middaguur zijn Margreet en Sibren terug naar Buenos Aires gegaan en hebben Elise en ik de bus naar Montevideo genomen, de hoofdstad van Uruguay. Tegen het einde van de middag kwamen we in Montevideo aan en zijn we op zoek gegaan naar een hostel. Daarna hebben we in een cafeetje wat gegeten en getoast op alweer het 10e(!) land van onze reis. De volgende dag zijn we er op tijd opgegaan om de stad te bekijken. Als eerst zijn we naar Plaza Independencia geweest. Daarna zijn we naar het oude gedeelte van de stad gelopen. Het is een erg leuke stad met hele mooie architectuur. ’s Middags hebben we in Mercado del Puerto geluncht en de wedstrijd Nederland – Chili gekeken. Mercado del Puerto lijkt op een oude stationshal die nu is ingericht met allemaal gezellig restaurantjes. Om kwart over 4 moesten we weer op het station zijn om de bus terug te nemen, dus na de wedstrijd (rond 3 uur) zijn we terug naar het station gelopen. Net toen we weg wilden gaan, begon het te stortregenen. We wilden niet zeiknat regenen, dus hebben we eerst even gewacht. De regen werd alleen niet minder en het begon ook nog te onweren. We besloten toen maar een taxi terug te nemen. Die waren alleen nergens te bekennen, want we waren vast niet de enige met dat idee. We besloten dus maar om in ieder geval die kant op te lopen in de hoop een taxi tegen te komen. De regen werd wat minder, maar uit het niets hoorde we ineens een keiharde knal en meteen daarna een flits. Ik heb nog nooit zulke harde onweer gehoord! Dat gebeurde nog een paar keer en na 10 minuten begon het weer te stortregenen. Na 1 minuut lopen waren we al zeiknat, maar de tijd begon te dringen dus we moesten wel doorlopen. Om kwart over 4 hadden we nog steeds geen taxi gevonden en was het nog minimaal 2,5 kilometer lopen en de bus zou om kwart voor 5 vertrekken. Net op het moment dat de moed ons in de schoenen zakte en we dachten de bus en dus ook de boot terug naar Buenos Aires te missen, stapte er aan de andere kant van de straat ineens iemand uit een taxi. Ik zwaaide naar de taxi en gelukkig zwaaide hij meteen terug. We staken dus snel de weg over, voordat er iemand anders in de taxi zou stappen. Om iets over half 5 kwamen we aan op het busstation en moesten we eerst inchecken. Helemaal doorweekt maar opgelucht dat we het gehaald hadden stapten we om tien over half 5 de bus in. Die bracht ons terug naar Colonia, waar we de boot weer terug naar Buenos Aires namen. Het was een kort maar krachtig bezoek! Uruguay is wel een stuk duurder dan Argentinië, terwijl alles er behoorlijk armoedig uitziet. Ze noemen het ook wel het Zwitserland van Zuid-Amerika wat betreft de prijzen.

De volgende dag zijn we naar de wijk Palermo gegaan. Daar hebben we wat rondgelopen en gewinkeld. Vooral oud-Palermo is erg leuk met veel restaurantjes. Die avond hebben Elise en ik voor het eten gezorgd. Het was alweer een behoorlijke tijd geleden dat we gekookt hadden, dus het was wel weer even wennen. Op woensdag moest Argentinië spelen, dus hebben we die wedstrijd gekeken, want de stad is dan verder helemaal uitgestorven. Na de wedstrijd ben ik naar de kapper geweest. Na meer dan 4 maanden was dat ook wel hard nodig. Het was nog wel een behoorlijk uitdaging om in het Spaans uit te leggen hoe ik het wilde. Gelukkig kwam mijn cursusje Spaans nu goed van pas. Wonder boven wonder werd het ook nog goed geknipt. ’s Middags zijn we naar het Malba museum geweest en hebben we nog wat in Palermo gedronken. ’s Avonds zijn we naar de voorstelling Fuerza Bruta geweest. Het is moeilijk in woorden uit te leggen wat voor voorstelling het precies is, maar het was onwijs gaaf. Het thema van de voorstelling zou je kunnen omschrijven als ‘crazyness’. Het publiek stond midden in een zaal en daar omheen werden om en om allemaal verschillende acts opgevoerd. Er waren dans en zang acts, een dj-act en nog aan aantal andere soorten acts. Zo was één van de acts bijvoorbeeld dat er een heel groot zeil boven de zaal werd gespannen waar dan water in werd gedaan. Daarna gingen de acteurs allerlei bewegingen en figuren in het water maken. Het zeil werd dan ook nog op en neer gelaten, waardoor je als publiek het ook kon aanraken. Het was echt een belevenis. Het is moeilijk om te verwoorden, omdat het meer ging om het prikkelen van je zintuigen. Van te voren had ik geen idee wat ik moest verwachten en het was dan ook erg verrassend en heel anders dan alle voorstellingen die ik tot dan toe had gezien. Er hing ook een hele leuke sfeer en aan het einde van de show stond de hele zaal te dansen.

De volgende ochtend werd ik wakker en voelde ik me een beetje verkouden, dus hebben we het die dag rustig aan gedaan. We hebben die dag nog wat in Palermo gewinkeld. Ik heb toen nieuwe sportschoenen gekocht, want het is hier een stuk goedkoper. De Argentijnse peso is momenteel een hele onstabiele munt, waardoor er een grote zwarte markt actief is. Ze willen erg graag dollars hebben, dus hadden we in Amerika extra gepind voordat we naar Argentinië gingen. Daar hebben we de dollars via de zwarte markt verhandeld, waardoor we 1/3e keer meer peso voor onze euro’s krijgen. Argentinië is sowieso al niet zo duur en door deze gunstige wisselkoers was het helemaal goedkoop. Voor een etentje bij een redelijk luxe restaurant met een voorgerecht, hoofdgerecht en wijn, betaalde we bijvoorbeeld maar iets van €8. Voor een goed stuk vlees betaal je iets van €6 of €7, dus dat is niks vergeleken met Nederland. Op vrijdag hebben we een dagtripje naar Tigre gedaan. Dat is een leuk klein dorpje met een deltanetwerk ongeveer een half uurtje met een treintje vanuit Buenos Aires. We hebben daar een boottochtje door de delta gemaakt en naar een marktje geweest. De delta deed me erg aan Giethoorn denken. Het was prachtig weer die dag, dus hebben we heerlijk op het terrasje aan het water geluncht. Zaterdagmiddag zijn Margreet, Elise en ik naar een sushirestaurant geweest. Het was een behoorlijk luxe restaurant en ze hadden heerlijke sushi. Het was zeker de lekkerste sushi die ik ooit gegeten heb. Het was echt een smaaksensatie! Die middag ben ik even op bed gaan liggen, want ik voelde me erg verkouden. ’s Avonds hebben we nog wat spelletjes gespeeld.

Zondag moest Nederland weer voetballen, dus zijn we naar een Nederlandse collega van Sibren geweest. Na de wedstrijd hadden ze de BBQ aangestoken en hebben we heerlijk op het dakterras gegeten. Maandag was alweer onze laatste dag in Buenos Aires. ’s Middags hebben we nog een rondleiding in Teatro Colón gedaan. Het is een prachtig theater met veel Italiaanse en Franse invloeden. Daarna zijn we nog wat door de stad gelopen. Aan het eind van de middag hebben we onze spullen weer gepakt om verder te reizen. ‘s Avonds hebben we de nachtbus naar Cordoba genomen en kon het echte reizen weer beginnen. De afgelopen tijd zijn we vooral bij bekenden verbleven, waardoor het niet echt meer als reizen aanvoelde. Het was wel erg leuk, maar het reizen miste ik wel een beetje. De volgende ochtend kwamen we om half ’s ochtends aan. In de bus was het ’s nachts ijskoud, dus we hadden niet echt lekker kunnen slapen. Dat had ik dan weer niet echt gemist van het reizen. We zijn naar het hostel gelopen en hebben daar eerst even waar uurtjes slaap ingehaald. Overdag moest Argentinië weer spelen, dus hebben we niet al te veel gedaan. De volgende dag hebben we de stad bekeken. Cordoba is een hele leuke studentenstad met mooie gebouwen. Het was heerlijk weer, dus zijn we ’s middags ook nog even naar het park geweest. Die avond zijn we voor maar €2 naar de film geweest. Het dagritme van de Argentijnen is nog steeds wel wennen. De films draaien ’s avonds dus ook erg laat. Die van ons begon bijvoorbeeld pas om half 11. Op donderdag moesten we er vroeg uit, want we gingen weer een dagje paardrijden. We vonden het paardrijden zo leuk in Phoenix dat we het nog een keertje wilden doen. De ranch waar we naartoe gingen lag in de bergen, dus het was nog ongeveer anderhalf uur rijden. We hadden erg geluk die dag, want we waren de enigen. We hadden dus gewoon een soort privéles. De gids was ook erg aardig en grappig. Zijn paarden zagen er allemaal perfect uit en je zag dat ze met liefde werden verzorgd. Nadat de paarden opgezadeld waren, hebben we eerst een 2 uur durende wandeltocht door de bergen gemaakt. Het uitzicht was prachtig en je kon zelfs Cordoba zien liggen. Nadat we weer terug waren, kregen we een heerlijke lunch op de ranch. Daarna hadden we een uurtje pauze en hebben we heerlijk in het zonnetje gelegen. Om 4 uur zijn we weer gaan paardrijden. Dit keer zijn we meer door het bos gegaan en mochten we ook draven en galopperen als we dat wilden. Het was supergaaf om daar zo door het bos te galopperen. Onze gids was erg soepel en gaf ons veel vrijheid, dus dat was erg prettig. We kregen van hem ook mooie poncho’s, zodat we net echte gauchos leken. Het was heel anders dan in Phoenix, maar net zo gaaf. Om 6 uur werden de paarden weer afgezadeld en bracht onze gids ons weer terug naar ons hostel. De volgende dag hebben we een rustdagje gehouden, want ik was nog steeds verkouden. Die avond hebben we de nachtbus naar Salta genomen. Op het station was het een behoorlijk chaos, want er stond nergens aangegeven van welk platform welke bus vertrok. Onze bus was ook nog eens een uur vertraagd, maar om half 11 vertrokken we dan eindelijk toch.

De nachtbus was een stuk beter, waardoor we redelijk wat konden slapen. We kwamen op zaterdagochtend aan en die dag waren de kwartfinales van Argentinië en Nederland, dus na het inchecken hebben we gebarbecued en de wedstrijden gekeken. Op zondag zijn we Salta in geweest. Als eerst zijn we naar het plein 9 de julio geweest en hebben we wat souvenirwinkeltjes bekeken. ’s Middags hebben we een berg aan de rand van Salta beklommen waar vandaan je uitzicht hebt over de hele stad. Het was een behoorlijke klim, maar het uitzicht was prachtig. Salta is omringd door bergen, dus dat ziet er erg mooi uit. De volgende dag hebben we een dagtrip naar Cafayette gedaan. Bij het ontbijt kreeg ik alleen geen hap door mijn keel en gedurende de rit voelde ik me alleen maar beroerder. Het was net alsof ik een steen in mijn maag had. De route naar Cafayette was prachtig. Het was een rotsachtig gebied met allemaal verschillende kleuren en vormen. Het heeft wel een klein beetje iets weg van de Grand Canyon door de rode kleur van de rotsen. Onderweg zijn we ook nog in een plaatsje gestopt om wijn te proeven, want die regio staat bekend om zijn witte wijn. Daarna hebben we in Cafayette met iedereen geluncht. We waren met een leuke groep Fransen, dus dat was erg gezellig. Ik voelde me alleen steeds slechter, dus ik heb bijna niks gegeten. Op de terugweg werd ik opeens erg misselijk en bij één van de stops onderweg kwam alles er ineens uit. Ik voelde me even behoorlijk ellendig. Gelukkig luchtte het wel op, dus was de rest van de terugweg wat beter te doen. Om 7 uur waren we weer terug in het hostel en ben ik meteen mijn bed in gedoken. De volgende dag voelde ik me al een stuk beter. Waarschijnlijk had ik op zondag een voedselvergiftiging opgelopen. We hebben het op dinsdag nog rustig aan gedaan, want ik was nog steeds niet helemaal lekker. ’s Middags hebben we ook nog de halve finale Duitsland-Brazilië gekeken.

De volgende dag hebben we heerlijk op het terrasje gezeten en nog wat souvenirs geshopt. ’s Middags moest Nederland tegen Argentinië voetballen, dus zijn we naar het plein gegaan. Daar kwamen we nog wat andere Nederlanders tegen. Iedereen wilde met ons op de foto en één van ons werd zelfs nog geïnterviewd. Toen we een plek gingen zoeken om de wedstrijd te kijken, werd er overal waar we binnenkwamen geklapt en gejuicht. Ze zijn hier helemaal gek van voetbal. Ze beleven het wel heel anders dan in Nederland. Ze zijn een stuk kritischer en het gaat echt puur om het voetbal. In Nederland gaat het vooral om de gezelligheid en hoe gekker de outfit hoe beter. Hier dragen ze maar één ding: het shirt van Messi. Hij is de enige die er toe doet, de rest is niet belangrijk. Ze hadden ook nog een berg fuvuzela’s over van 4 jaar geleden, dus die hoorde je ook overal. Na de wedstrijd was het een gekkenhuis op de straten en zijn we dus maar terug naar het hostel gegaan. Op donderdag hebben we een dagtrip naar de Salinas Grandes gemaakt. We reden naar de hoogvlaktes van het Andes gebergte. De omgeving was weer totaal anders dan richting Cafayette. De bergen waren nu veel ruiger en grijzer van kleur. De hoogvlaktes zijn erg bijzonder, want je rijdt ergens in the middle of nowhere op een zanderige weg. Hij lijkt alsof je gewoon op zeeniveau bent, want alles is gewoon vlak, terwijl je in werkelijkheid op een paar duizend meter hoogte zit. Het is bijna niet voor te stellen, maar op die hoogvlaktes wonen ook nog mensen. Ze zijn dan ook helemaal zelfvoorzienend, want een dorpje of stad is al snel een paar uur rijden. In het enige dorpje op de hoogvlaktes, hebben we geluncht. Daarna zijn we naar de zoutvlaktes gereden. Dat was echt supermooi om te zien! Zover je kan kijken, zie je zout liggen. Het lijkt net alsof er een hele laag ijs ligt. Het is heel bijzonder hoe dat daar zo is ontstaan. De zoutvlaktes liggen op ongeveer 3500 meter hoogte en het hoogste punt van de trip was zelfs boven de 4100 meter. De terugweg was een hele mooie bergachtige route. Onderweg zijn we in een leuk plaatsje gestopt dat wordt omringd door allemaal verschillende kleuren bergen. Dit is heel mooi om te zien. Je hebt daar ook de “berg met de 7 kleuren”. Zoals de naam al zegt bestaat die berg dus uit allemaal verschillende kleurlagen. Die avond zijn we met een meisje uit Colombia in Salta nog naar een restaurantje met leuke livemuziek geweest. Het was erg leuk, totdat ze zangeres ons vroeg waar we vandaan kwamen en de hele zaal ons begon uit te lachen en hun bekende voetballiedje begon te zingen. We waren namelijk de enige buitenlanders in het restaurant en dan ook nog uit Nederland. Op vrijdag hebben we Salta weer verlaten en zijn we met de bus naar Puerto Iguazú gegaan. Deze plaatsen liggen behoorlijk ver uit elkaar en er is niet echt een hele directe route, dus in totaal hebben we 27(!) uur in drie verschillende bussen gezeten. Het klinkt een stuk vervelender dan het in werkelijkheid was. We zijn al behoorlijk gewend aan lange busritten en de stoelen waren erg goed, dus het was goed te doen. De laatste bus had vertraging, waardoor we even een uurtje de benen konden strekken en wat konden eten. Hierdoor misten we wel de wedstrijd Nederland-Brazilië. Om 4 uur ‘s middags waren we met de bus uit Salta vertrokken en om 9 uur de volgende avond kwamen we dan eindelijk aan in Puerto Iquazú.

In Puerto Iquazú was het een stuk warmer dan in Salta. We konden de korte broeken dus weer uit de koffer halen, want het was weer volop zomers weer. De volgende dag zijn we naar de Iquazú Falls gegaan. Iquazú Falls ligt precies op de grens met Argentinië en Brazilië en je kan de watervallen vanuit beide landen bezoeken. Als eerst zijn we naar de Braziliaanse kant geweest. Daarvoor moesten we dus eerst de grens oversteken. Vanaf de Braziliaanse kant zie je de watervallen van wat verderaf en heb je een mooi uitzicht over alle watervallen. Aan het einde van het pad heb je een punt dat heet: Devil’s throat. Hier wordt je omringd door een aantal watervallen. Je staat zo dichtbij dat je helemaal nat wordt van het opstuivende water. Dit was erg gaaf om mee te maken. Je hoort en ziet heel goed de kracht van al dat water. Het nadeel is wel dat het erg toeristisch is. Het pad is niet erg lang en breed, waardoor het overal behoorlijk druk is. Die middag was de WK finale tussen Argentinië en Duitsland, dus zijn we toen we weer terug in Argentinië waren naar een kroeg gegaan om de wedstrijd te bekijken. We hoopten allemaal dat Argentinië zou winnen, want we hadden wel zin in een feestje. Helaas verloren ze en was de stemming dus een stuk minder uitbundig. Wij hadden alsnog wel zin in een feestje en hebben dus wat drank gekocht en in het hostel met wat andere mensen nog wat gedronken. Uiteindelijk werd het toch nog een hele gezellige avond en lagen we pas rond 4 uur op bed. De dag erop hebben we daarom maar een rustdagje gehouden. Het was heerlijk weer, dus hebben we lekker in het zonnetje in de tuin gezeten. ’s Middags zijn we nog naar het drielandenpunt van Argentinië, Brazilië en Paraguay geweest. De volgende dag zijn we naar de Argentijnse kant van Iquazú Falls geweest. Aan deze kant kom je een stuk dichter bij de watervallen. Er zijn ook wat meer paden, waardoor het wat minder druk aanvoelt. De zon scheen volop, waardoor er een perfecte regenboog voor de watervallen was ontstaan. Dit was echt prachtig om te zien. Persoonlijk vond ik de Argentijnse kant mooier om te zien, maar Devil’s throat aan de Braziliaanse kant is wel heel erg gaaf om eens te zijn geweest.

Op donderdag 17 juli zijn we de grens met Brazilië weer overgegaan en zijn we met de nachtbus naar Florianopolis gereden. We zijn in totaal dus precies een maand in Argentinië geweest. Het was erg leuk en we hebben veel mooie dingen gezien. Het was vooral ’s nachts alleen wel erg frisjes af en toe. Ze doen hier niet aan isolatie of verwarming, dus als het ’s nachts bijna vriest, is het wel erg koud. Ik ben daarom ook bijna de hele tijd verkouden geweest. Het eten in Argentinië vond ik tot nu toe ook het minste van de plekken waar we zijn geweest. Het is alleen maar vlees, vlees, vlees en groentes doen ze hier niet echt aan. Ze hebben ook niet zo veel buitenlandse restaurantjes in de meeste steden. De taal was in het begin ook behoorlijk wennen, maar aan het einde konden we ons redelijk redden in het Spaans. Nu moeten we alleen weer omschakelen naar het Portugees, want het 11e en laatste land staat op ons te wachten: Brazilië!

xx suus